…wist niemand dat. De columnist was anoniem, en dat was precies de bedoeling. De stukken verschenen zonder naam of pseudoniem, waardoor de lezers zich afvroegen wie er achter de scherpe observaties en kritische meningen schuilging.
De Ombudsclown had al veel anonieme brieven en klachten ontvangen over de column, maar zonder identiteit van de auteur was het onmogelijk om de discussie aan te gaan of de kwestie te beslechten. De frustratie van de Ombudsclown groeide: wie was die columnist en waarom bleef hij of zij anoniem?
De zoektocht naar de identiteit van de columnist bracht de Ombudsclown langs verschillende pistes. Hij sprak met journalisten, uitgevers en andere betrokkenen in de mediawereld, maar niemand leek te weten wie er achter de column schuilging. De anonimiteit leek ondoordringbaar.
Ondertussen bleef de column publiceren, met steeds scherpere en controversiëlere meningen. De discussie in de samenleving laaide steeds meer op, en de Ombudsclown zat met de handen in het haar. Hoe kon hij de dialoog bevorderen en de spanningen verlichten als hij niet eens wist met wie hij te maken had?
De frustratie van de Ombudsclown groeide met de dag. Hij was vastberaden om de identiteit van de columnist te achterhalen en hem of haar verantwoordelijk te houden voor de woorden die werden geuit. De zoektocht ging verder, en de spanning in de samenleving bleef toenemen.
Wordt vervolgd…